Żuków pojawił się w kronikach historycznych już w XVI w. Według legendy miejscowość wzięła nazwę od wielkiej ilości kolorowych owadów, na które w czasie polowania w tych stronach natknął się hetman wielki koronny Jan Zamojski i na tę okoliczność postanowił założyć w tym miejscu osadę. Najstarsze obiekty na terenie miejscowości to XIX-wieczna karczma, drewniana kapliczka oraz drewniana chałupa z końca XIX w.

Miejscowość położona w dolinie rzeki Tarasieńki. Jest „bramą” do rezerwatu „Żółwiowe Błota”. W miejscowości znajduje się śródleśne trawiaste lotnisko, wykorzystywane głównie do walki z pożarami lasów.

Według kronik w okolicach dzisiejszych Wołczyn istniała wczesnośredniowieczna osada. W XVII w. działała tu karczma wchodząca w skład folwarku Stulno. Przed wojną miejscowość była niemal w całości zamieszkana przez ludność ukraińską, którą wysiedlono za Bug w 1945 r. Pod koniec XX w. mieszkał tu prof. Jerzy Krupka, wicewojewoda lubelski, naukowiec, podróżnik, działacz Światowej Fundacji Ochrony Zwierząt Dzikich (poprzednika dzisiejszej WWF) i wieloletni prezes Polskiego Związku Łowieckiego.

Podobnie jak sąsiednie Suszno, pierwsze historyczne wzmianki o Szumince pochodzą z końca XV w. Dzisiaj ta malownicza wieś położona w pobliżu granicy z Białorusią jest idealnym miejscem na wypoczynek w otoczeniu przyrody, z dala od miejskiego zgiełku.

Pierwsze wzmianki o miejscowości pochodzą z końca XV w. Mówią o tym, że król Kazimierz Jagiellończyk przekazał te ziemie rodowi Sanguszków. Przy końcu wsi, nad Bugiem znajdują się pozostałości dawnego folwarku. To właśnie w nim miało dojść do spotkania cara Piotra I i hetmana Ludwika Pocieja. Według przekazów, w czasie potopu szwedzkiego doszło tu do bitwy ze Szwedami, którzy po walce przywiązywali miejscowe kobiety do drewnianych kłód i topili je w Bugu. Tuż przed wybuchem I wojny światowej Suszno wizytował car Mikołaj II. Najstarsze obiekty budownictwa to budynek byłej szkoły z 1920 r., ruina browaru oraz kuźni.

Stawki to miejscowość położona na skraju doliny Bugu w północnej części gminy. Znajdują się w niej pozostałości zespołu folwarczno-dworskiego oraz kilka zabytkowych budynków drewnianych. Ze wsi pochodzą znani artyści: malarz ludowy Waldemar Hondra oraz poeta Stefan Sidoruk.

Sobibór-Stacja to niewielka wioska okolona z każdej strony lasami i bagnami. Znajduje się w niej siedziba Nadleśnictwa Włodawa, kaplica oraz Muzeum i Miejsce Pamięci w Sobiborze, gdzie w czasie II wojny światowej działał niemiecki hitlerowski obóz koncentracyjny, w którym zginęło ok. 180 tys. Żydów. Połowa z nich była narodowości polskiej, pozostali pochodzili z okupowanych przez Niemcy krajów europejskich. W październiku 1943 r. w obozie wybuchło powstanie, którego historię oddają m.in. filmy pt. „Ucieczka z Sobiboru” i „Sobibór”.

Sobibór datowany jest na 1414 rok. W pierwszej połowie XVII w. zbudowano pierwszą cerkiew, która uległa zniszczeniu w 1929 r. W tym samym czasie w miejscowości działał tartak parowy zatrudniający ok. 30 osób. Dzisiaj w miejscowości położonej w dolinie Bugu działa m.in. agroturystyka Siedlisko Sobibór.

Różanka należy do najstarszych miejscowości gminy Włodawa. Założył ją w 1506 r. Andrzej Michałowicz Hołownia. Wieś była ważnym ośrodkiem tkactwa. W XVI w. przejął ją ród Pociejów. Pod koniec XVIII w. majątek przejął poprzez małżeństwo ze spadkobierczynią właściciela Adam Kazimierz Czartoryski. To właśnie wtedy w Różance gościli słynni poeci, m.in. Julian Ursyn Niemcewicz i Franciszek Dionizy Kniaźnin. Warto zauważyć, że ich gościna w dworze nad Bugiem miała odzwierciedlenie w ich twórczości. W trakcie I wojny światowej zespół pałacowy w Różance uległ,praktycznie zupełnemu zniszczeniu. Spłonęły bądź zostały zburzone stajnie, zabudowania administracyjne oraz gorzelnia, z której przekopano rów do Bugu i spuszczono nim cały zapas spirytusu. Najważniejsze obiekty historyczne to pozostałości XIX-wiecznego zespołu pałacowego, uposażony w 1908 r. kościół oraz dwa cmentarze.

Orchówek leży na południe od Włodawy, na lewym brzegu Bugu. Miejscowość jest datowana na połowę XV w., a w 1505 r. otrzymała prawa magdeburskie. W 1648 r. został złupiony przez Kozaków, a w latach 1656 – 57 przez wojska szwedzkie i moskiewskie. W XVIII w. utracił prawa miejskie, by odzyskać je w roku 1775 dzięki staraniom księcia Adama Czartoryskiego. Ostatecznie Orchówek przestał być miastem w 1869 r. W całym kraju miejscowość zasłynęła pobudowanymi w 1972 r. zakładami przemysłu garbarskiego.

Najcenniejszym zabytkiem jest późnobarokowy kościół poagustiański zbudowany wg projektu Pawła Fontany w latach 1770 – 77. Znajduje się w nim cudowny obraz Matki Boskiej Orchowskiej będący kopią wizerunku Matki Boskiej Częstochowskiej. Obecnie znajduje się w nim Sanktuarium Matki Bożej Pocieszenia.

Miejscowość słynęła z produkcji ogórków kiszonych. Do dzisiaj w starorzeczu Bugu pozostały dębowe pale wbite w jego dno, do których wiązano beczki wypełnione tymi warzywami i zatapiano je w wodzie.

Położona nad Jeziorem Białym Okuninka pojawiała się w kronikach historycznych już na początku XVI w. W wieku XIX istniał tu folwark. W latach 60-tych XX w. zaczęto dostrzegać wielki potencjał turystyczny miejscowości. Powstała więc koncepcja zagospodarowania miejscowości dla celów rekreacyjno-wypoczynkowych. W roku 1965 stan bazy noclegowej Okuninki stanowił aż 15% ogólnej liczby miejsc noclegowych w całym województwie lubelskim, które było wówczas trzecim największym województwem w kraju. Obecnie Okuninka w całym kraju uznawana jest za turystyczną perłę regionu. W pełni sezonu są dni, że nad Jeziorem Białym przebywa kilkadziesiąt tysięcy wczasowiczów. Największymi magnesami przyciągającymi ludzi z całej Polski jest krystalicznie czysta woda bogata w jony srebra oraz miasteczko, w którym życie tętni w wakacje praktycznie 24 godziny na dobę.

Luta leży w dolinie rzeki Krzemianki. To jedna z najstarszych miejscowości gminy Włodawa, o której wspominają już XVI-wieczne kroniki i księgi rachunkowe. Wieś ma tragiczną historię, gdyż była areną wielu krwawych wydarzeń. W czasie powstania styczniowego w marcu 1863 r. oddziały Marcina Borelowskiego „Lelewela” starły się pod Lutą z przeważającymi siłami moskali, tracąc w walce kilkunastu ludzi. W 1940 r. utworzono tu hitlerowski obóz pracy, w którym uwięziono ok. 400 więźniów narodowości żydowskiej, których wykorzystywano do katorżniczej pracy przy osuszaniu okolicznych bagien i torfowisk. W 1943 r. zamordowano ok. 150 więźniów, których pochowano w zbiorowej mogile na skraju lasu. Najstarszym obiektem historycznym jest murowana kapliczka z ok. 1920 r. oraz cmentarz epidemiczny z XIX w.

Pierwsze wzmianki o miejscowości pochodzą z połowy XVI wieku. Od XIX w. funkcjonowały w niej młyny typu wiatrak koźlak, należące do rodziny Kurec. W trakcie II wojny światowej hitlerowcy zamordowali kilkudziesięciu mieszkańców wsi w różnym wieku. Ustanie działań wojennych wcale nie zakończyło tragicznej historii tej miejscowości, bowiem w lipcu 1946 roku Ukraińska Armia Powstańcza (UPA) napadła i spaliła dużą część Krasówki.

Korolówka-Osada to typowa miejscowość popegeerowska położona w północno-zachodniej części gminy. Od 1975 roku na jej terenie działa Technikum Rolnicze znane dzisiaj pod nazwą Zespół Szkół Centrum Kształcenia Rolniczego im. Ireny Kosmowskiej prowadzone przez Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi.

Nazwa Korolówka pochodzi od ukraińskiego słowa „korol” (król) z przyrostkiem -ówka, co sugeruje ukraińskie korzenie osadników. Z kolei „Kolonia” oznaczała osadę powstałą zwykle w wyniku parcelacji ziemi folwarcznej lub jej części chłopom. W latach 1918–1939 wieś należała do powiatu włodawskiego. W czasie okupacji niemieckiej (1939–1944) została włączona do powiatu chełmskiego, a po 1944 roku ponownie do powiatu włodawskiego. W latach 1975–1999 była częścią województwa chełmskiego, a po 1999 roku ponownie znalazła się w powiecie włodawskim. Najstarszym obiektem historycznym są pozostałości zespołu folwarcznego z XIX w.

Pierwsze wzmianki o wsi Korolówka pochodzą z II połowy XVI wieku. Prawdopodobnie na początku wieku XVIII zbudowano tam pierwszą cerkiew prawosławną. W roku 1773 we wsi powstała kaplica filialna parafii we Włodawie, którą w 1875 r. przekształcono na cerkiew. Dwadzieścia lat później zbudowano nową, murowaną świątynię, którą zniszczono w połowie 1938 roku. Najstarszym obiektem historycznym jest murowana kapliczka z 1918 roku.